Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Εκέινο το δειλινό της Δευτέρας...

... Και έτσι ήταν σαν ημέρα Σαββάτου εκείνο το δειλινό της Δευτέρας. Το πιτσιρίκι γλίστρησε αθόρυβα απ΄τη καρέκλα του γραφείου, έκανε δυο-τρία βήματα στις μύτες προς την πόρτα κι αφού έφυγε απ΄το σπίτι του παππού, ξεκίνησε να βρει απο που ανατέλλει κάθε βράδυ το φεγγάρι. Η μαμά, του΄χε πει πως το φεγγάρι είναι φτιαγμένο απο τυρί. Κάθε νύχτα ένας ποντικός το ροκανίζει σιγανά ώσπου να μη μείνει ούτε ένα ψίχουλο...

 Κι ύστερα  πέρασε ο καιρός κι το παιδί μεγάλωσε. Έγινε άντρας κι άφησε γένια. Ερωτεύτηκε μια όμορφη γυναίκα, με την οποία έγιναν ζευγάρι κι έκαναν ένα μωρό. Το μωρό μεγάλωσε. Έβγαλε μαλλιά. Άρχισε να τρώει καραμέλες και ν'αγαπά τις τηγανιτές πατάτες. Έπειτα από τρία χρόνια το ζευγάρι χώρισε. Μαζί τους χώρισε κι ο πιτσιρίκος στα δυο, η σκέψη με τον έναν και το κορμί με τον αλλον. Μια μέρα η μαμά, τον άφησε στον παππού και πήγε στην αδερφή της. Εκείνη την ημέρα, το αγόρι δεν πήγε σχολείο...

 Και έτσι ήταν σαν ημέρα Σαββάτου εκείνο το δειλινό της Δευτέρας. Το πιτσιρίκι γλίστρησε αθόρυβα απ΄τη καρέκλα του γραφείου, έκανε δυο-τρία βήματα στις μύτες προς την πόρτα κι αφού έφυγε απ΄το σπίτι του παππού ξεκίνησε να βρει απο που ανατέλλει κάθε βράδυ το φεγγάρι. Η μαμά, του΄χε πει πως το φεγγάρι είναι φτιαγμένο απο τυρί και κάθε νύχτα ένας ποντικός το ροκανίζει σιγανά ώσπου να μη μείνει ούτε ένα ψίχουλο...